verstommende verrassing

leendert.

leendert heeft geen achternaam. dat in tegenstelling tot een exvriendje met dezelfde naam. die heet ‘van achteren’. hij weet niet dat mijn vriendinnetjes mij daarmee altijd pestten. maar waarschijnlijk werd hij dat zelf ook wel. louter leendert (om er maar een schitterende stijlvorm in te gooien) heet deze, die niet een exvriendje is. op zijn site, in het boekje met kleine grote woorden dat bij zijn ep komt. in het echt, als zijn verlegen doch opengesperde wezen op het podium staat te zingen. ‘ik ben leendert’, zegt hij dan, om zijn bandleden wel met naam en toenaam te introduceren. leendert heeft wel Ongekend Mooie Liedjes. zo Mooi, dat het tot hoofdletters noodt.

ik schrijf. natuurlijk. hier, aan mensen die ik liefheb, maar ook voor onder andere 3voor12 amsterdam. in dat kader was ik door simone, coördinator voor singer-songwriter, uitgenodigd om te komen kijken op een verloren woensdagavond in pakhuis wilhelmina. zo geschiedde.
ik luisterde nog snel naar de muziek die komen zou en gruwelde. joosje keek me meewarig aan. op dat moment wilde ik niets liever dan fijn op de bank hangen en nergens meer heen. zeker niet door de kou naar weer een pipo met een gitaar. maar, vrijwillig ≠ vrijblijvend niet waar?

simone bleek een grappig, petite meisje te zijn met dezelfde lievelingsjurkjes als ik. onverwachte match 1. de jongen die stond te zingen op het moment dat we binnenkwamen, bleek niet leendert te zijn, maar wel eveneens zelf een ep te hebben uitgebracht. bij de inzet van elk nieuw nummer was ik het vorige al vergeten. voor het eerst vond ik het schandalige geklets niet eens storend. ik vreesde met groter vrezen dan voorheen.

toen klom er een meisje op het podium. een vrouw, eigenlijk. een dichteres. nu houd ik van poëzie, maar mijn cynische modus stond op maximaal. om bij het eerste woord dat marie meeusen, want zo heet ze, finaal de grond in geboord te worden. een vlaamse. een vlaamse dame met wonderschone woorden. en de vlaamse, zoetfluwelen tongval maakt me immer week. ze verhaalde over slapen met meisjes in woorden vele malen schoner dan de mijne. ik herkende dat wel. en herkenning lijkt mij een van de belangrijkste bases voor liefde. evenals zij kan ik niet met meisjes vrijen, maar wel met ze slapen. en word ik soms verliefd op ze. omdat ze zo mooi zijn. zoals ik nu even verliefd werd op haar. als een bliksem. onverwachte match 2. ik besloot na het optreden mijn moed te verzamelen en met haar te gaan praten. misschien wilde ze wel bij me slapen. ze gaf hoog op over leendert. ik dacht, het zal wel. toch was ik al enigszins vermurwd. en toen kwam meneer zelf.

een mooie man, had marie gezegd, en weer kon ik het niet anders dan met haar eens zijn. zijn liedjes zijn van een huiveringwekkende kwetsbaarheid. ze zijn zwaar en donker, met veel pijn en verdriet. iets wat de gemiddelde nederlander, en laat staan amsterdammer, niet zal trekken. ze laten je in je eigen ziel kijken, achter al die deurtjes en muurtjes waar je eigen verdriet zit. en dat willen we niet. want stel je voor dat het even niet zo leuk is. en dat je echt moet gaan nadenken.

meer dan positief verrast was ik. onverwachte match 3. simone eveneens. samen met het akoestisch optreden van villagers op motel mozaique afgelopen april, en dat van angus & julia stone in caprera in de zomer dit jaar, was dit een van de weinige keren dat ik vrijwel doorlopend kippenvel had. naast me zat een echtpaar op middelbare leeftijd. zijn ouders, wellicht. de man had continu zijn ogen dicht en vlocht zijn vingers in die van zijn vrouw. zij keek onafgebroken naar het podium. ik verwachtte tranen, maar zag ze niet. het was hoe dan ook een mooi beeld. die overgave aan de muziek, aan leenderts woorden, aan elkaar, ook.

als alle nederlandse muzikanten nu eens deze kwaliteit hadden, dan hoeven we ons niet zo te verschuilen op muziekgebied. (“het enige minderwaardigheidscomplex van de hollanders”, quote ik marie maar weer eens. en zo is het). want deze man, met zijn inktzwarte teksten, wist het publiek van begin tot eind te verstommen. en dat is een zeer bijzondere, en benijdbare, kwaliteit in een land waar muzikanten meer dan eens dreigen met het stoppen van hun optreden als dat geklets niet kan ophouden. ook muzikanten van een behoorlijk kaliber in uitverkochte zalen.

die nacht sliep ik, uit luiheid weliswaar, met leenderts ep onder mijn kussen. zonder marie. want met haar praten deed ik natuurlijk nooit. ik schrijf haar wel een brief. als ik durf. ook al deed iemand anders dat al voor mij. (internet staat voor niets). misschien moet ik beide dames uitnodigen. dan kunnen ze me nog vlaamse woordjes leren ook.